kvo verspreidingsnummer
J.E.v.d.Brink
M A R K U S 1 6
HOORT IN HET WOORD
Wat is de essentie van het christendom? Is het de christelijke geloofsleer? Een specifiek christelijke levensstijl soms? Is het de gemeenschap der gelovigen die gestalte krijgt in kerk of gemeente?
Ongetwijfeld valt géén van deze elementen uit het christelijk geloof weg te denken. Doe je dat wel, dan houd je iets over dat minder is dan het ware christendom bedoelt te zijn. En er uiteindelijk misschien wel helemáál niet meer op lijkt!
Er is echter nóg een element dat men niet ongestraft weg kan nemen : het bovennatuurlijke. Een christendom waarin het geloof in het bovennatuurlijke en de beléving daarvan ontbreken is zonder meer onder de bijbelse maat. Het 'normale christelijke leven' is per definitie bovennatuurlijk!
Helaas, het nominale christendom van onze tijd is zover van Gods oorspronkelijke bedoelingen afgegleden, dat het begrip 'bovennatuurlijk' bijna een vies woord geworden is. `Mensen die aan wonderen geloven , daar is eigenlijk een steekje aan los' vindt men. Waarom zou God ingrijpen in de natuurwetten die Hij zelf heeft vastgelegd? Het bovennatuurlijke wordt op die manier geassocieerd met het buitenissige, het bizarre, extreme. Alsof het bovennatuurlijke per se 'tegennatuurlijk' zou zijn.
Maar dat ís het niet! Wat men verachtelijk brandmerkt als 'bovennatuurlijk', is in feite niets meer dan de openbaring van een geestelijke dimensie die uitgaat boven hetgeen wij met onze natuurlijke zintuigen waarnemen. Het is de openbaring van wetten van een hogere orde, wetten die bóven het natuurlijke uitgaan.
In een volwassen, gerijpt christendom neemt het bovennatuurlijke een belangrijke plaats in. Vandaar dat het overal waar het "volle evangelie" gepredikt wordt, automatisch tot openbaring komt. Terwijl uiterlijk - in de natuurlijke wereld - de hele kosmos nog zucht onder het juk van desintegratie en ontbinding, zijn er in de geestelijke wereld al heel andere wetten in werking getreden. De wetten van Gods Koninkrijk dat zich baan breekt met kracht.
Jezus is daar overwinnaar! Door zijn kruisdood overwon Hij de ontbindende machten van ziekte zonde en dood. Hem werd bij zijn opstanding - ook zoiets 'bovennatuurlijks' - een naam gegeven die is boven alle naam, opdat in die naam álles zich aan Hem onderwerpen zou - óók de natuurlijke wetten die ogenschijnlijk maatgevend zijn voor ieders bestaan in deze wereld.
Waar gelovigen het evangelie verkondigen, mogen ze niet alleen spreken van deze overwinning, maar haar ook laten zien. Vandaar dat hun optreden vergezeld zal worden door wonderen en tekenen. Geen tégennatuurlijk, zinloos en kermisachtig ingrijpen in de wetten van de natuur, maar een bovennatuurlijk werken aan het herstel van de mens en de situatie waarin deze zich bevindt, vanuit het gezag van de naam van Jezus.
De 'bovennatuurlijke tekenen' die de gelovigen naar Jezus `belofte zullen volgen', zijn alle tekenen van zijn heerschappij. Zij zullen in tongen spreken - als teken van de heerschappij van Gods Geest over de menselijke geest. Zij zullen duivelen uitdrijven - als teken van Jezus `macht over de demonen'. Zij zullen, als dat in noodsituaties aan de orde komt, zelfs slangen opnemen of vergif drinken - als teken van Jezus` macht over de natuur. Zij zullen onder handoplegging zieken genezen - als teken van zijn heerschappij over 's mensen fysieke bestaan.
Waar het 'volle evangelie' verkondigd wordt, neemt men het gedeelte van Markus 16 dat deze tekenen bij name noemt, graag serieus. Omdat ze overeenstemmen met de essentie van het evangelie.
Helaas, het christendom van onze tijd meent de echtheid van deze woorden van Jezus te mogen betwijfelen. Zogenaamd op wetenschappelijke, historische overwegingen. Maar ook dát snijdt geen hout, zoals onze eindredacteur aantoont in een stukje dat enkele jaren geleden in ons blad werd geplaatst.
Bij velen rijzen er bij het lezen van Markus 16:17 en 18 grote moeilijkheden. Men twijfelt aan de bijbelse echtheid en overweegt de mogelijkheid van een latere invoeging in de originele tekst. Om deze reden zetten vele vertalingen dit bijbelgedeelte tussen haakjes -waarmee aangeduid wordt, dat deze verzen in enige van de beste handschriften ontbreken en dat zij misschien niet eens deel uitmaken van de Heilige Schrift.
Het probleem is echter terug te brengen tot het volgende : zijn deze veronderstelde uitspraken van Jezus geloofwaardig? Gaat het hier over authentieke beloften, of hebben we hier te doen met een opzettelijke, brutale vervalsing van het woord van God?
Het is bekend dat het gedeelte ontbreekt in twee van de belangrijkste handschriften - de Codex Vaticanus (4e eeuw) en de Codex Sinaïticus (340 na Chr.).
In de Codex Vaticanus ontbreekt inderdaad dit einde in Markus 16, maar op dezelfde wijze mist men in dit handschrift hoofdstukken en zelfs hele boeken! Bijvoorbeeld Genesis hoofdstuk 1 tot 46 is er niet in te vinden. Evenmin Psalm 105 tot 137 of Hebreeën 9:14 tot 13:25. Wat betreft de boeken kunnen we nog noemen de brieven van Paulus aan Timotheüs, Titus en Filémon. En tenslotte ontbreekt nog het gehele boek Openbaring.
Het is interessant om op te merken, dat - op de plaats waar de laatste verzen van het evangelie van Marcus behoorden te staan - een wit stuk is open gelaten. In plaats dat we hier te maken hebben met een ongeoorloofde toevoeging aan het woord van God, zou hier ook wel sprake kunnen zijn van opzettelijke weglating!
Ook de Codex Sinaïticus is absoluut niet volledig: behalve het gedeelte van Markus ontbreken verschillende delen van het Oude Testament.
Er bestaan ongeveer 4200 handschriften, waarvan er 618 de evangeliën bevatten. Slechts twee hebben het genoemde gedeelte niet. Is het dan juist om op grond hiervan tot de conclusie te komen dat het hier een vervalsing betreft? Het is goed te bedenken, dat er praktisch niet één handschrift is, waar niet één of ander gedeelte uit weggelaten is. Als we vandaag een oude Bijbel zouden vinden, van - laten we zeggen - honderd jaar oud, waar enkele pagina's aan ontbreken, dan zou het toch ook niet juist zijn om de gevolgtrekking te maken dat die pagina's er niet bijhoren.
Er is nog een punt dat we in beschouwing moeten nemen: Het einde van Markus ontbreekt alleen maar in de voornaamste Griekse handschriften. Dit gedeelte staat bijvoorbeeld wel in de Vulgata, de Latijnse versie van het Woord Gods. Dit is toch wel beslissend in deze zaak. Er zijn Latijnse vertalingen in de Griekse tekst, die dateren uit de tweede en derde eeuw. In 382 ontving Hiëronimus de opdracht om deze oude vertalingen te herzien. Deze patriarch kende het Griekse Nieuwe Testament van zijn dagen en ook de Vetus Itala van de tweede eeuw, die ook het gedeelte van Markus 16 bevatte. De oudste Griekse manuscripten die bewaard bleven, zijn dus jonger dan de handschriften van waaruit de Griekse tekst in het Latijn werd vertaald. Daarom prevaleert de waarde van de Vulgata, die oudere handschriften als uitgangspunt heeft, boven die van de bekende Griekse manuscripten. En de Vulgata bevat het gedeelte van Marcus 16.
Er is nog een ander handschrift in het Syrisch, dat de vier evangeliën bevat. Het is de Syro-Sinaïticus. Dit dateert ongeveer van het midden van de tweede eeuw, dus van ongeveer 150 na Chr. Nog geen honderd jaar nadat het laatste evangelie geschreven werd, bestond er al een vertaling in het Syrisch. En in deze versie vinden we de gewraakte woorden van Markus 16.
Tot slot moet in aanmerking worden genomen, dat ongeveer 100 schrijvers geschriften nalieten, die betrekking hebben op de inhoud van Markus 16, en die ouder zijn dan de oudste manuscripten. Uit deze geschriften blijkt duidelijk dat de bedoelde verzen als een essentieel onderdeel van het evangelie beschouwd werden.
Nogmaals: Zijn Marcus 16 vers 17 en 18 betrouwbaar? Uit het bovenstaande blijkt dat er talloze reden bestaan, om op deze vraag een positief antwoord te geven. Deze beloften van de Heer zijn authentiek!.
Laten we dan eens nadenken over de konsekwenties van deze stellingname! Is ons geloof zo bijbels dat de genoemde tekenen ons volgen?
uit 'erfzonde of duivelswerk?' zie boekenoverzicht in kvooverz
zie voor andere artikelen kvooverz